hayat muavini

twitter, daha doğrusu güncel ismiyle x platformunda ilk olarak çıkan yapay zeka uygulaması, ancak artık bağımsız bir uygulama olarak da çıkmış, bugün yüklendi telefona. gayet de memnunum, resim çizme özelliği falan çok çok iyi.

bu birçok eser türü için geçerli, dileyen kitap olarak düşünür, dileyen bir şarkı, bir film, bir dizi, aklınıza her ne gelirse.

ben mümkün oldukça eseri/sanatı, sanatçıdan ayırmaya çalışıyorum. hatta örnek veriyorum, bir kitabı beğendim mi, yazarını tanımak gibi bir uğraşa girmiyorum. beni etkileyen kitapta yazılanlar, yazılmış olanlar. kişinin kendisi ile bir ilgim yok, irtibatım yok, buna dair bir arzum da yok. ha diyelim ki bir şekilde tanıdım, düşünceleri bana uymuyor, pek hayalimda tasvir ettiğim gibi değil. yine önemli değil, ben onu değil ki, onun eserini sevdim.

ki bana göre diğer türlüsünde o esere karşı yapılan değerlendirme gerçekçi olmaz. sanatçıyı çok seviyorsanız, ona karşı olan sevginizden dolayı esere karşı gerçekçi değerlendirmeler dışında sevginiz devreye girecek. bu da ortaya çok da iyi ve gerçekçi bir değerlendirme çıkarmayacak.

bu nedenledir ki, mümkün oldukça, istisnalar haricinde esere sanatçıdan bağımsız bakarım.

edit: imla

bulunduğumuz dönemin kıymetli ozanlarındandır. beklenen gemi, güzel değil, şeyhim beni ışınla, yorgunum ve ağrılar, kestane kebab, yaz, dağ karanlık, zor isimli eserlerini çokça severim, her biri değerli, mükemmeldir.

bazen bir tepki ne olacak diye düşünüyoruz ancak unutulmamalı ki bir tepki birden fazla tepkiye sonuç veren bir etkidir. birden fazla tepki de elbette ki bir cevap doğurur. o yüzden tek bir insanın verdiği, vereceği tepki hiçbir zaman küçük görülmemelidir.

her tepki, tepkisizlikten evladır.

gerçekçi biri olsam da, bazen bir şeyleri anlatmak, açıklamak sonuç verici olmasa da tepkisiz olmadığınızı ortaya koyar. insan tepki vermeli ki, tepkisiz olmadığı anlaşılsın. etkisi olsu yahut olmasın.

eğer ki işini daha verimli yapıyor ise hiçbir problem yoktur, aksine faydalıdır. ben şahsen müziğin ritmine göre hızlı çalışırım bana da böyle çalışmak daha keyif verici gelir.

sorgulamamak. her şeyi hemen kabullenmek.

insanlar kirasını ucu ucuna ödeyebiliyorken, bazıları ucu ucuna yemek parasını karşılarken hobi yapabilen varsa tebrikler zaten.

belin ağrıması. bir şey sürmeye çalışsan süremezsin de. gel de uğraş.

favori müzik gruplarımdan biri olması yanında, yaptıkları şarkılar, şarkılardaki sözleri mükemmeldir.

özgürlüğe manuş şarkıları en bilindiklerindendir diye biliyorum. onun haricinde gavur imam isyanı, aşk şarkısı, her şeyin şarkısı, hiçbir şeyin şarkısı, selam size, filistin oleyi ve daha birçok şarkılarını çok severek dinlerim.

muhtemeldir ki eğitim seviyeleri de o düzeyde yüksektir.

sürekli olarak toplumun ne dediğini dert edinmekten uzak durmak gerekiyor, birey olduğumuz anlayışıyla, kendi hayatımızı yaşama gayretinde olmalıyız. toplum bir şekilde ne yaparsanız yapın bir şeyler diyecektir.

şöyle yağmur yağacak, yahut kar, arkadan fon müziği assassin's creed 2'den ezio's family çalacak, işte tam o sıra çok fena zevk verir.

ha bir de dert tasa olmayacak.

rüya tabi.

sebepler çok, her şey güzel gitse hayatımızda maalesef ki bu defa da bizden daha iyi durumda olan bir eş-dost-yakınımızı görüp kendi hayatımızdan dert yanarız.

demiyorum ki mükemmel hayatlar yaşıyoruz, kendi adıma mükemmel bir hayatta sahip değilim zaten. ancak mükemmel hayata sahip olsa dahi sürekli olarak daha fazlasını arzulama anlayışı bizi mutsuz eden etkenlerden en önemlisi.

bu arzulama sebebi de çekememezlik. ne olursa olsun iyisini de kötüsünü de çekemiyoruz. özellikle yakınımızın bir başarısı mı oldu çekemiyoruz. kişi gerçekten o başarı için çabaladı mı çabaladı mı ardını arkasını bilmeden yalnızca çekemiyoruz. haset işte.

edit: ekleme

hayran olunası iradesi mevcut insandır.

gerçekçi midir bilemem, tartışılır. zira pes etmedikçe kendisini ne beklediğini bilemeyiz.