sevmeyeasik

bağırın lan arkasından bu saatten sonral dönersen seni, kabul edersem de beni siksinler diye.

ben realist adamım. burada şov da yapabilirim ama hayat der ki erkeksen paran, kadınsan auran olacak. hakikat ya rabb.

kulaklık takıp, uzun uzun yürümek. öyle ki finalde ne düşündüğünü bile unutacak kadar yürümek.

unutamadığı birisi vardır kesinlikle. ve kalbine saygı duyuyordur.

bir önceki sevgilisinin eseridir. insanlardan kaçıyordur.

piyasalar yarın ne tepki verecek diye meraktan kudurdugum olay

bir gün geri dönecek, senden af dileyecek sanma arkadaş.

içimde öyle güzelsin ki
onu kirletmeyeceğim seninle

(see: adriana lima)
artık çocuk değilim ama hala aşığım sana kadın.

erkekler gibi her şeyi gurur meselesi yapmayıp, hayatı olduğu gibi yaşadığımız için olabilir.

kız neşesi dediğimiz şey işe yarıyor sanırım. mesela 90'lar pop eşliğinde makyaj yapıp hazırlanmak, bir kız neşesi örneğidir. erkeklerin mutlu olamama sebebi kendilerini mutlu edememesidir.

güç
güç
güç

bu zeka olur, para olur, mevki olur. sonuçta yuvasını koruması lazım.

dağ ayilarina bakmayin, olabilir elbette. medeniyetsizler sizi.

evvel zaman içinde mutfakta limon sıktıktan sonra elimde kalan çekirdeklere bakıp, bunlar çöpe gitmemeli, doğaya kazandırılmalı, dedim. o anın coşkusuyla kendimi bir tarım devrimi başlatıyormuş gibi hissettim. gözümde canlanan sahne şuydu: balkonda mis gibi limon kokan bir ağaç, dallarında koca koca sarı limonlar, gelen misafirlere, bahçeden yeni topladım, diye artistlik yapmalar

ilk iş olarak internetten, limon çekirdeğinden limon ağacı nasıl yetiştirilir? diye araştırmalara başladım. meğer olay sandığımdan da basitmiş. çekirdekleri suda beklet, toprağa ek, sulamayı unutma, sonra gelsin limonlar. heyecanla işe koyuldum.

çekirdekleri özenle yıkadım, saksıya tek tek yerleştirdim, üzerlerine nazikçe toprak serptim. sonra da gözlerimi diktim, büyümelerini bekledim. tam 30 saniye boyunca. ama bir hareket yoktu. biraz işkillendim ama sabırlı bir insan olarak bilinirim, bi iki saat beklerim dedim.

günler geçti. her sabah gözlerimi açar açmaz saksıya koştum. bugün limon ağacı fışkırmış olabilir, diye ümitlendim. ama toprak hala dümdüz. içimden, acaba geceleri mi büyüyor? diye düşündüm ve bir gece saksının başında nöbet tuttum. sonuç: sıfır gelişme, bolca uykusuzluk.

bir hafta sonra minicik bir filiz çıktı. sevinçten neredeyse ona isim koyuyordum. olası isimler: limoncan, sarı, vitamin bey. artık sabahları ona günaydın diyerek suluyor, büyümesi için klasik müzik açıyordum. birkaç ay içinde saksıda minik bir bitkim vardı.

dedim, tarım devrimini başlattığıma göre bilimsel devrim aşamasına geçebilirim, sonra ver elini sanayi devrimi. bilimsel devrimi tarım üzerinden yapmak için limonlarla ilgili araştırmaya başladım, neyse ki internet benden önce bulunmuştu. botanik biliminde çığır açacak çalışmalarım hazin şekilde çekirdekten yetişen limon ağaçlarının limon vermeyeceğini, vereceği tutsa bile 10 seneden önce beklememek gerektiği aydınlanmasıyla sonuçlandı.

demek bizim proje, emeklilik projesi oldu. aya sert insem daha kısa sürede sonuç alırım, dedim kendi kendime. acaba koka ocaklarına girip hava savunma sistemi mi üretsem dedim bir an sonra kurşuna alerjim olduğunu hatırlayıp vazgeçtim. öksürük yapıyor üstünüze afiyet.

"bir markete gidip limon almak 10 saniye, çekirdekten yetiştirip meyve almak 10 yıl. kim kazandı? kapitalizm." kahrolsun kapitalizm, dedim sonra, içime doğru dedim, nolur noolmaz takarlar bileziği, zaten bu limon da anarşik gibi görünüyor artık gözüme.

çocuğu evlatlık vermek.*