30 yaşında hala anne babayla yaşamak

kendi hayatının dizginlerini eline alamamış insan.

o kadar konforlu bir yaşam ki onlar beni kovana kadar bu evden gitme teşebbüsüm bile olamaz.

henüz 27 yaşındayım, açıkçası olay anne-baba ile yaşamamak isteği değil ama, maalesef ki kaç yaşında olursan ol, 30 küsur de olsun anne babayla yaşadıkça seni hep bir çocuk gibi görüyorlar. sürekli kurtlar vadisindeki ömer baba gibi nasihat verme arzusuna girişiyorlar. bu sebepten dolayı özellikle ilk imkan bulduğum fırsatta aile evinden çıkıp, kirada, tek başıma huzur içinde olabileceğim bir evde yaşamak istiyorum.

normal insanlar 18 yaşında üniversite okumak için çıkar o evden ve geri dönmez. aileye çok bağımlı yaşamak bana göre normal değil.

türkiye'de evlenmemiş herhangi bir yetişkin birey olabilir.

bana göre çok da garip olmayan bir durumdur. tek yaşamak malum ekonomik şartlarımızdan kaynaklı pek kolay değil, herkes başaramaz hayatta kalmayı. o nedenle aile evi de mantıklı bir seçenek olabilir.

(see: yazarların almış olduğu ekonomik tedbirler)*

30 yaşına gelmiş ama hala evlenmemiş kadınlarda sıkça rastlanan durumdur. hatta kadınlar evlenip boşansa bile ailesiyle yaşamaya dayatan aileler var.

kendi hayatını idame ettirme gücü olmayan vasıfsız kişiler denebilir.

yakında bu ekonominin beni getireceği evredir.