bisiklet

çocukken doya doya binemedim. hep ama hep içimde kaldi

iki tekerlekli hem çocuk hem yetişkin taşıtı. pedal çevirmeyle sürülen, çocuklukta altımızda araba olarak hissedip öykündüğümüz, mutlaka arkadaşlarınkiyle yarışını yaptığımız, biz büyüdükçe küçüldüğünü görüp üzüldüğümüz ama sonra bize daha büyüğü alınınca sevindiğimiz, yetişkin olduğumuzda binsek de çocukken aldığımız tadı yakalayamadığımız, atların yerini almış mekanik canımız, en kocaman karne hediyesi hayalimiz.

sürmesini 19 yaşında öğrendiğim, hiç sahip olmadığım ve içimde daima ukde kalan götürgeç.

bir başka başlık altında da belirtmiştim.

bisiklet sürmesini bilmiyorum, öğrenemedim bir türlü. öğretmek gayretinde olan arkadaşlarım oldular fakat başarsızlığı onlarda bulamam, ben öğrenemedim yani. dengede durmak konusunda sıkıntılarım var. bir ara da başka bir arkadaşım scooter öğretmeye çalıştı, onda da başarısız oldum. ikisinde de sanıyorum ki ortak ve önemli nokta denge. bende de bu yok.

ikisini de öğrenmek isterdim, ha gayretli olsam cidden öğrenilirdi. ikisini de toplasan öğrenmek için 1 saat çaba zor harcamışımdır. çaba olmazsa olmaz, en azından benim için bu gibi durumlarda öyle.

çocukluğumun en sevdiğim kahramanı.

az dizlerim kanamadi

kırmızı bmx'im vardi. çocukluğuma gittim resmen

motosikletle carpismis o gunden sonra bisikletim elimden alinmisti.

ülkede yaygin olmamasiyla beni üzen canım taşıt.

hiçbir canlının saygı duymadığı çevre dostu ulaşım aracı.