değersizlik hissi

yaşamımı değersizlik hissi ile geçirdim. insanların yanında hep ezildim. istediğim şeyler olmadı, istediğim insanlarla yan yana gelemedim. geldiysem de, onları hep büyük gördüm. başkalarının hayatları, sözleri, yaşadıkları hep büyükmüş gibi geldi bana. kendi yaşadığım hiçbir olayı insanlara çok mühim, değerli ve büyük bir şeymiş gibi anlatmadım. anlatamadım. benim yaşadığım şeyler her zaman küçüktü sanki. sanki ben küçüktüm. başkalarının yanında olmayı hak etmiyormuşum gibi. hayatımı ezik bir insan olarak geçirdim. değersizlik hissi bulaşıcıdır. beni seven insanları da değersizleştirdim. benim olmadığım bir yerde insanlar istedikleri gibi ağzını açabiliyorken, ben varken başkalarına karşı bazen suspus oluyorlardı benim gibi. sizin teriminizle, ezik, sünepe ve korkaktım. tüm bunlara rağmen maneviyatımı, ahlakımı ve değerlerimi asla bırakmadım. her zaman mütevazı, ince, efendi, ahlaklı bir insan oldum. insanlara manevi olarak yardım edip yanlarında oldum. yaralarını sarmaya çalıştım. değerlerimi her yerde yaşattım. her zaman iyi bir insan oldum. bir kızı beklentisiz ve koşulsuz sevdim, duygularımla oynadı. haksızlık yapmamaya, adaletsiz ve liyakatsiz olmamaya çalıştım.

değersizlik hissi çocukluğumdan geliyor. babam nefret, öfke ve hınç dolu bir insandı. nefretini, öfkesini ve hıncını kusardı bana. dayak yemekten daha kötüydü. ölürdüm bana bağırırken. kendimi değersiz, işe yaramaz, gereksiz bir insan olarak hissettirdi hep. ağzımı açıp da bir kelime edemedim babama. hep aşağıladı. sonunda da değersizlik hissi kaldı bana. ne yaparsam yapayım gitmiyor bu his. bu hissin en kötü tarafı ne biliyor musunuz? değersizlik hissi yaşadığım için davranışlarım da o oranda oluyor. etrafımı da değersizleştiriyorum. bence değersizlik hissi yaşayan insanlar bir dernek kursun, birbirleriyle arkadaş olsunlar.

her iki insandan biri bu hissi yaşıyor, diğer narsist yüzünden.

o yüzden çok da şeyetmemek lazım.

ayrıca o dernek çoktan kuruldu dostum;

(see: fight club)

bir işe girip banka kartınızda da paranız varsa eğer ortadan kalkacak hisdir.

çok fazla iyi bir insan olursanız.herkese naif ve düzgün davranırsanız, bir süre sonra karşılaşacağınız durumdur.

değersiz hissetme değil de, nasıl anlatsam size, hani şöyle uçağa biniyorsunuz, yeryüzündeki insanlardan, binalardan vs her ne görüyorsanız uzaklaştıkça iyice küçülüyorlar ya, aslında zaten herkesin değeri, o kişi yanınızda olduğu sürece var. kendiniz dahil bu böyle, kendinizi yanınızda tutabildikçe, kendinizi tanıyabildikçe, kendinize verdiğiniz değer artar. diğer türlü insan kendisinden uzaklaştıkça değersiz hissetmesi bana göre oldukça olağan bir durum. kendinizi, özünüzü tanımaya çalışın, içinizde ne olursa olsun, diğer insanlara karşı bir zararı olmadıkça özünüzü tanıyın, ondan kopmayın, onu ötekileştirmeyin.

böyle yaptıkça kendinizi değersiz hissetmez, kendinize karşı daha bir hoşgörülü olursunuz.