hayat muavini

dizinin yayınlanmakta olduğu yıllarda henüz ilkokuldaydım, ikinci, üçüncü sınıf falan. belki bir iki sınıf fazlası. ama o sıralarda da hep izliyordum. hatta özellikle 60-70'e kadar izlediğimi hatırlıyorum o dönemde. bir de son bölümler falan. o dönemde tabi yaşım itibariyle kaliteli diziden çok tv'de keyifli bir içerik olarak bakarken aradan yıllar sonra, youtube'da denk geldikçe açar izler, ne kadar kaliteli bir dizi olduğunu izledikçe hissederim. gereksiz ve alakasız övgüler bir yana izledikçe sahne aralarında ne kadar güzel işlenmiş olduğunu, bazen youtube yorumlarında kaçırmış olduğum, fark etmediğim detayları görünce, cidden eşi benzeri en azından benim nezdimde görülmemiş bir dizi olduğunu anlıyorum. dizide karahanlı için söylenen bir repliktir, en büyük o mu bilmiyorum ama çok büyük şeklinde. bu söz dizide karahanlıyı güzel tarif ettiği kadar dizinin kendisini de güzel tanımlayan özet niteliğinde bir sözdür.

buradaki ilk tanımımda, "insana huzur veren şeyler" isimli başlık altında küçük iskender sevgimi belirtmiştim. madem başlığı yokmuş, başlık beraberinde ilk tanım da benden olsun dedim.

kendisini uzun süredir çokça severek okumaktayım. kim bilir aramızdan ayrılmasa belki daha ne mükemmel eserler bırakacaktı. eser tavsiyesi almak isteyenlere, benim de severek okumuş/okumakta olduğum, underground otopark, hasta hayat depoları, lezzetli tümörler lokantası olmak üzere toplamda 3 eserini ilk olarak özellikle tavsiye ederim. benim en çok sevdiğim eserleri bu üçü oldu.

bunların haricinde, bunlardan sonra, iskenderi ben öldürmedim(yanlış hatırlamıyorsam okuduğum kitapları arasındaydı), the god jr ve periler ölürken özür diler isimli kitaplarını da ek olarak tavsiye ediyorum. birçok favori şiirim de vardır, belki onları da başka bir tanımda paylaşırım.

bu yaşıma dek muhtemelen 20'den fazla kez uçuş deneyimim oldu, sert inişe denk geldim mi pek hatırlamıyorum ama muhtemelen yaşanmıştır.

ipsözlükte açmakta olduğum ilk başlık. şimdi sözlüklerin haliyle bir olayı var bildiğiniz gibi olmayan bir tanımı arattığınızda yok vs gibi şeyler çıkar ya. burada da şey çıkıyormuş, mutluluk diye arattım işte, baktım ki tanımlanmamış, boş yani. sistemsel olarak da şey çıkıyor. "böyle bir şey yok." mutluluk biraz da bu aslında, yani aramakla bulunacak bir şey mi pek emin değilim. arayınca pek bulamıyoruz işte. anın içerisinde kendimizi keyiflendirebilecek eylemler ile ancak bunu sağlarız. en basitinden çikolata yemek gibi, ya da bir film izlediniz diyelim, o filmi seversiniz ve o an mutlu olursunuz, anlardadır bana göre. uzun süreçler halinde mutluluk kavramının bulunduğuna pek inanmıyorum.

ipsözlükte olmayan tanımları aratırken çıkan yazı gibi işte. "böyle bir şey yok."

yanlış hatırlamıyorsam iki sezon izledim, üçüncü sezonu da henüz bitirmedim. fakat izlediğim her sezonu da oldukça keyifli bulmuştum. durum komedisini mükemmel şekilde yansıtan nadide dizilerden biridir. evet boya yaptırdıkları bölüm benim favori bölümlerimden biridir, bunun yanında ilkkan'ın ailesini(ya da yalnızca babasını tam hatırlamıyorum) aradığı bölüm de çok iyiydi. izlememiş olanlara mutlaka tavsiye ederim.

güncellik kavramına uzaktırlar, bildikleri birkaç şey yahut birçok şey uğruna öylece yaşarlar. dahasını fazla, gereksiz bulurlar. güncellik de içinde birçok şeyi barındırır haliyle, öğrenmek, daha fazla dinlemek gibi.