hayat muavini

serinin ilk oyunundan itibaren, assassin's creed rogue oyununa kadar hepsini bitirdim, sonrasını bilgisayarımın düzgün kaldırmaması sebebiyle bitiremesem de, en son oynayabildiğim oyun unity oldu. gerçi onu da oynayış anlamında çokça bug olmasına rağmen sevmiştim.

ezio auditore da firenze'nin hikayesi serinin birçok hayranı gibi beni de çok etkilemişti. onun dışında çok da beğendiğim bir karakter olmadı. gerçi altair de serinin ilk karakteri olması nedeniyle özel bir yerdedir benim için. ezio ve altair'den sonra favori karakterim korsanlara olan ilgim sebebiyle edward kenway. her ne kadar oyunun konseptiyle serinin o oyununa dek muhtemelen en alakası karakter olsa da belirttiğim gibi korsanlara olan ilgim nedeniyle beni çokça içine çekti.

sözün kısası benim için oyun dünyasındaki en keyifli serüvendir assassin's creed serisi. teşekkürler ubisoft.

aile evimdeki uzun süredir yatırılmış olan çekyatta uzanıp kurtlar vadisini izliyor bir yandan da burada bir şeyler yazıyorum.

bazı insanlar hayatta yapmış oldukları eylemler ile her ne kadar anlaşılmaz olmayı hedeflemeseler dahi, yaşıyor oldukları hayatı kendi doğruları ile özgün biçimde yaşama çabaları ile istem dışı olarak anlaşılmaz birey haline gelirler, bu kısım bu kişilerin dışındadır.

bir de tabi yalnızca anlaşılmaz olma çabası halinde yaşamaya çalışanlar vardır ki onlar da genelde bu hallerini ellerine yüzlerine bulaştırır, anlaşılmaz olmaktan çok komik duruma gelirler.

yine yeni öğrendim bir sözcük. böyle farklı kelimeler öğrenmeyi fena halde seviyorum. bu almancaya ait olan kelime de anlam olarak "yaş ilerledikçe fırsatların kaçtığı hissiyle yaşanan panik." anlamına geliyor.

henüz 27 yaşında olan biri olarak bu hissi çok yaşamadım belki birkaç durumda, ama çok değil, ama yaşı ileride olan insanlarda çokça olmuştur diye düşünüyorum.